17 oktober: Luisteren en kijken

De vorige keer vroeg ik me af wat ik zou kunnen vertellen. De afgelopen dagen denk ik steeds: ik wil zo graag een stukje schrijven! Maar wanneer kan ik hier tijd voor maken?

Gisteravond na prayers wilde ik helemaal graag een stukje schrijven, maar het was inmiddels zo laat dat ik ervoor gekozen heb om toch maar te gaan slapen. Nu eens zien of ik weer in mijn schrijfvibe kom.

Inmiddels zijn er nog twee vrijwilligers gearriveerd, Tillie (een vrouw van ik denk in de 60, die hier vorig jaar ook een paar weken is geweest) en Lindsay (vrouw van 28 jaar die hier al 2x eerder is geweest waardoor ze hier in totaal al 10 maanden is geweest). Voor mij was het verschil tussen twee of drie vrijwilligers erg groot, tussen 3 en 5 is dat verschil naar mijn mening weer wat kleiner, maar het is wel prettig als er veel mensen zijn, dat geeft wat meer vrijheid om te kiezen wat je wil doen. Helaas hebben we de art classen nog niet verdeeld, misschien kunnen we dat morgen doen ;p Afgelopen week zijn er ook minder art classen geweest omdat de container maandag is opengegaan en hier wat werk uit kwam (lekker IKEA kasten bouwen :D ) en door de hoeveelheid spullen het artlokaal even niet bruikbaar was. Doordat we de volledige schooldag van de kinderen bezig zijn met of art class geven of de container leegruimen en kasten in elkaar zetten en na schooltijd druk zijn met de kinderen en huiswerk, gaan de dagen wel erg snel voorbij. Op doordeweekse dagen zit ik vaak na het huiswerk voor het eten nog even bij de kinideren, gezellige momentjes zijn dit, ik zal er wat foto’s van plaatsen. Vorig weekend hebben we nog gewandeld, mijn eerste wandeling hier, heel fijn om te doen, wel wat warm, ook hiervan zal ik wat foto’s plaatsen.

Eergisteravond liep Lindsay op haar blote voeten onze gemeenschappelijke keuken in, toen ze het licht aan had gedaan zag ze dat er een schorpioen op de vloer liep. Snel dus maar Agnes gehaald, die hem met haar slipper heeft doodgestampt. Onze kok zei de volgende dag dat dat de beste optie was: “als je timing goed is, kan je hem het beste doodstampen”, waarop ik zei: “dat stuk van de timing vind ik een cruciaal stukje in de zin”, zegt ze: “maar op dat soort momenten gaat de timing altijd goed”, haha zo kan je ook redeneren!

Tijdens de prayers en vooral tijdens het nabespreken van de prayers realiseerde ik me dat (en dit zullen veel van jullie niet geloven), ik niet de behoefte had om wat te zeggen. Dat ik in stilte de tijd nam om het gesprek in me op te nemen, om te luisteren naar wat iedereen zei. Tijdens de prayers zelf was ik juist aan het kijken, observeren en laten bezinken. In de tijd hier leer ik geloof ik sowieso om de dingen te bekijken, maar niet te willen veranderen, dat lukt ook niet, zo is het, en daar kijk ik naar.

Een van de dingen waar ik de laatste tijd veel naar kijk is een van de jongens hier. Hij is hier nog niet zo lang, leert langzaam om Engels te praten (hij leert snel). Ik schat hem een jaar of 7, maar hij zit in groep 2 (wat hier wel meer gebeurt overigens, beetje afhankelijk van hoe ver een kind is qua ontwikkeling). Wat me aan deze jongen opvalt is dat hij ontzettend het gedrag van de andere kinderen kopieert, op zich niet gek natuurlijk als je nieuw bent. Ook valt het me op dat hij het zo graag goed wil doen, hij kijkt erg goed naar wat de anderen doen en dan doet hij dat ook, om vervolgens dolgelukkig te zijn als je dan zegt dat hij het goed doet. Ook opvallend aan hem vind ik dat hij na school erg druk is. Ik krijg het vermoeden dat hij voor zijn eigen gevoel wegrent, ik ken zijn achtergrond niet, maar vind het wel een heel herkenbare reactie. Als hij in zo’n drukke bui is en je zit stil en hij komt bij je zitten/hangen, dan wordt hij ook helemaal rustig. Ik kan daar lang over nadenken, naar zo’n jongetje kijken en me afvragen wat hij allemaal heeft meegemaakt en hoe het voor hem moet zijn nu hier tussen alle andere kinderen, naar school gaan, goed verzorgd worden. Het moet een verademing voor hem zijn en tegelijkertijd zal hij vast ooit moeten verwerken wat het dan ook moge zijn dat gebeurt is voor hij hierheen kwam. Ik hoop voor nu dat hij vooral de leuke dingen van de kinderen blijft kopiëren.

Ook heb ik hier natuurlijk te maken met de andere vrijwilligers, ineens woon je met vier anderen samen die je natuurlijk niet hebt uitgekozen. Soms klikt het heel goed, soms iets minder. Het zijn allemaal vrouwen en ik merk dat ik ook niet zo gewend ben aan een vrouwencultuur, ik voel me er ook niet altijd prettig bij. Een van de vrijwilligers kan me soms heel onzeker maken, ik merk dat ik bepaalde dingen niet goed durf te vragen of zeggen als ze in de buurt is. En op andere momenten heb ik dan weer heel veel plezier en moet ik erg lachen met de anderen.

Overigens reageer ik misschien niet altijd op jullie reacties, maar ik lees ze met heel veel plezier!!!