10 november: Waar gaat mijn geld heen?

Net in gesprek geweest met Moses. Een van de dingen die ik zo mooi vindt aan Hanukkah is hun ondernemendheid (is dat een woord?). Hun doel is om onafhankelijk te worden van sponsoring.  Hoewel ze super blij zijn met al het sponsorgeld dat binnenkomt, realiseren ze zich goed dat dat misschien ooit een keer minder wordt of stopt. Dus gaan ze op zoek naar mogelijkheden om zelfvoorzienend te worden. Een van de manieren waarop ze dat doen is door de school die ze hebben gebouwd. Een deel van de kinderen gaat hier gratis naar school en een deel betaald. Het is het doel om op die manier voldoende inkomsten te halen uit de school om de kinderen van Hanukkah en een aantal kinderen van arme ouders naar school te kunnen laten gaan en nog later om daar ook voor een deel Hanukkah van te kunnen supporten. Een andere reden dat ze graag een school wilden bouwen, was omdat ze erin geloven dat kinderen niet geslagen hoeven te worden. Hier in Ghana is het heel normaal dat er thuis, maar ook op school geslagen wordt. Op Hanukkah mogen de mama’s niet slaan, maar hiermee bereik je maar een paar kinderen die leren dat het ook anders kan. En die kinderen moeten ook zo snel mogelijk weer naar familie als dat mogelijk is en daar zal waarschijnlijk ook weer geslagen worden. Door een school op te zetten waar niet geslagen mag worden, hopen ze meer kinderen te bereiken. Op dit moment loopt de school tot groep 6, volgend jaar willen ze daar een groep 7 bij maken en het jaar daarna een groep 8. Op deze manier kunnen de kinderen die hier op school zitten ook hier op school blijven. Maar jullie voelen het al aankomen, na groep 8 moeten ze naar een junior high school, ook op die scholen is slaan gebruikelijk. Het liefst zouden ze over twee jaar dan ook een eerste klas van de junior high school willen kunnen openen.

Al deze plannen vragen natuurlijk een investering en ik vind het mooi om te zien dat het ze al is gelukt om een school op te zetten, waar kinderen voor zover ik kan inschatten beter leren lezen en rekenen dan op de andere privéscholen in Ghana. Ik vind het mooi om te horen dat er voor de crèche (die ook bij de school zit) een wachtlijst is van mensen die graag willen betalen om hun kinderen hier naar de crèche te laten gaan. Ik geloof er dus in dat het binnen overzichtelijke tijd zal gaan lopen. Voor de groep 7 en 8 is waarschijnlijk nog voldoende ruimte in de school. Maar als ze een junior high school willen, zullen ze een nieuw gebouw moeten bouwen. Het liefst naast de huidige school (zodat in het begin ook de docenten multi-inzetbaar zijn). Ook hiervoor moeten ze natuurlijk investeren, ik vind het lastig om te zien dat dat geld er momenteel niet is, ik hoop ontzettend dat ze het wel over twee jaar af hebben, zodat de kinderen door kunnen stromen.

We hadden het erover met Moses dat alles stapje voor stapje moet. En dat is logisch, hij zegt: je kan niet ineens van A naar Z. Sommige vrijwilligers vinden dat lastig, omdat wij gewend zijn aan Z, denken we dat als we ze uitleggen hoe Z eruit ziet dat het dan ook ineens werkt. Terwijl er tussenstappen nodig zijn om er te komen en vooral om er te blijven. En zo doen ze het hier: stapje voor stapje. Eerst het kindertehuis, dan de school tot en met groep zes, dan groep 7, dan groep 8, dan hopelijk een middelbare school. En als dat af is hoorde ik Moses verder dromen: een eigen boerderij, want hier worden planten bespoten met gif en weet je niet in hoeverre ze veilig omgaan met de regels van het gebruik van het gif en of ze lang genoeg hebben gewacht met oogsten zodat het gif niet meer schadelijk is. Hij droomt over een boerderij waar geen gif gebruikt wordt. Dit alles is natuurlijk nog verre toekomst, want eerst moeten dus nog de groep 7, groep 8, middelbare school en daarnaast zorgen dat al het huidige goed blijft lopen. Dat je goede docenten hebt, dat je kinderen in het kindertehuis aanneemt als het mogelijk is en terugplaatst zodra het weer mogelijk is en dat je controleert of het goed gaat als ze weer thuis zijn en alle dingen die daarbij komen kijken.

Wat ik ook mooi vindt is dat je ziet dat het sponsorgeld goed terecht komt. Naast dat je weet dat er natuurlijk eten van gekocht wordt en schoolgeld voor betaald wordt, zie je ook stapje voor stapje een nieuw gebouw uit de grond omhoog komen, zie je een school ontstaan enzovoort enzovoort. Ik heb al een aantal keer meegemaakt dat vrijwilligers nog een forse losse donatie meenemen/meekrijgen. Mariette of Moses komen dan altijd heel lief overleggen wat ze met het geld kunnen/mogen doen. De vrijwilligers weten dus altijd wat er met dat bedrag gebeurt. Meestal proberen ze daar iets heel tastbaars van te maken. Zo is laatst het geld gebruikt om een overkapping op het schoolplein te maken (je kan je voorstellen dat je onder de Ghanese zon niet te lang buiten kan zijn om te spelen en te gymen). Vandaag kwam hij vragen of hij het geld alsjeblieft mocht gebruiken om de schoolbus voor de oudere en gehandicapte kinderen te repareren. En uiteraard vinden de vrijwilligers dat goed, als zij inschatten dat het geld daar nodig is, is het al goed en toch blijven ze het elke keer heel lief vragen en overleggen.

Ja ik kan zeggen dat ik hier met een gerust hart zit en dat ik heel blij ben dat het geld dat ik betaal om hier te mogen zijn, zo goed terecht komt. En ook dat ze goed nadenken en vooruit denken en onafhankelijk willen worden van sponsoring. Super!